Guna Yala.

Eerst even een stukje over het bijzondere gebied waar wij nu rond zeilen, San Blas of Guna Yala. Daarna vertel ik waar we nu zijn en wat we allemaal meemaken. Het gebied is onderdeel van Panama , maar volledig autonoom. Guna Yala bestaat uit wel 340 eilandjes, sommigen bewoond, maar ook velen onbewoond en een stuk van het vaste land van Panama. De bewoners leven vooral van de kokosnoot/olie handel. Elk eiland heeft zijn eigen chiefs. De vrouwen dragen traditionele kleding, bestaande uit kleurige rokken een mola en een rode hoofddoek, om zowel de benen als armen hebben ze met kralen geregen banden. Vooral de mola’s zijn uniek en onderdeel van een blouse. Die mola’s worden door de vrouwen met de hand gemaakt en bestaan uit verschillende opengewerkte lagen stof en borduurwerk. De voor en achterkant van de blouse zijn qua afbeelding exact hetzelfde, alleen de kleuren zijn een beetje anders. De hutjes zien er over het algemeen (tot nu toe) een beetje armoedig uit met palmtakken daken. Toiletten zijn hutjes op palen boven het water, je begrijpt dus wel hoe het met de riolering zit. Het aparte is dan wel dat er bij veel hutjes een zonnepaneel staat. De Guna Indianen zijn super vriendelijk en gastvrij en het op een na kleinste volk ter wereld. Dit was even een korte indruk van wat voor mensen wij ontmoeten.

Nu even wat wij allemaal meemaken: Na Isla Pinos zijn wij naar Ustupu door gevaren. Een deel van de 17 mijl hebben we kunnen zeilen, maar omdat je tussen de riffen door moet varen, moet je ook een deel op de motor doen omdat het hier en daar best een beetje krap is. We hadden Ustupu uitgekozen, omdat het er leuk uit zag en je er een internet kaartje zou kunnen kopen. Het nadeel daar is dat je niet overal mag ankeren en dat we daardoor erg op de deining kwamen te liggen. We waren die dag samen met de Jonas op pad gegaan en zij ankerden vlak achter ons, waar de deining nog erger was. Peter en ik zijn samen naar de kant gegaan om te kijken of we daar wat internet konden scoren. Een zeer vriendelijke man, die een beetje engels sprak, kon ons vertellen waar we dat zouden kunnen kopen. Je verwacht dan een winkel met een groot Digicel-bord, maar het bleek gewoon in een van de hutten te zijn. De vrouw die er woonde wist precies wat we nodig hadden en we kochten gelijk zo’n zelfde setje voor de Jonas. Helaas hebben we wel een kaartje, maar is er weinig internet in het gebied. Terug bij de boot vonden wij en de Jonas de deining echt te gek om er de nacht door te brengen. Jammer van het leuke plaatsje, maar nu hadden we nog tijd om naar een beschuttere ankerplaats door te varen. Uiteindelijk lieten we ons anker zakken bij het eiland Achutupu. Hier lagen we een stuk rustiger zonder swell.

  
We lazen in de pilot dat er op een van de eilandjes een hotel zou zijn waar je lekkere seafood kon eten en er een koud biertje geschonken werd. Dat leek ons wel wat voor de volgende dag, dus gingen we samen met Hanny en Jakob eerst het grote eiland bekijken en toen door naar Uagitupu (Dolphin Island). Het grappige op deze eilanden is dat wij het bijzonder vinden om ze te bekijken, maar de bewoners vinden het ook geweldig om ons te zien. Kinderen zwaaien en lopen hele stukken mee en er zijn diverse Guna’s die graag een praatje met je willen maken. Op Achutupu hebben we een fraaie mola kunnen kopen. Een mooi aandenken aan dit prachtige gebied.

Op het kleine eiland werden we zeer vriendelijk onthaald. De bewoners vonden dat we niet naar het hotel hoefden, zij hadden wel lekkere koude biertjes in het winkeltje en seafood? Geen probleem er werden een paar korven met kreeften uit het water gehaald die we wel konden kopen. Geweldig, voor 4 dollar per stuk kochten we 2 mooie kreeften. We hebben ons biertje opgedronken, wat lollies aan de kinderen gegeven en toen terug naar de boot om een feestmaaltje klaar te maken. Best spannend om die beesten te koken. Jakob wilde wel eens bekijken hoe ik dat deed. Hij dacht dat ik zeer ervaren was met het koken van kreeften, maar het was voor mij ook de eerste keer. We hebben ze kort in de bouillon gekookt en daarna op de bbq. Dit was smullen…. het leek wel Kerstmis met de bubbels die Hanny en Jakob hadden meegenomen.

Inmiddels liggen we bij Mono Island (onbewoond). We genieten van de volle maan, de ontstoken lichtjes in een provisorisch gemaakte kerstboom, de geur van citronella kaarsjes (het stikt hier van de no-see-ums) en van deze prachtige baai.