Een paar dagen nadat wij waren aangekomen op Jamaica zijn we met een taxi naar Montego Bay (stad) gegaan. Je kunt hier afdingen en voor $20 dollar werden we er heen gebracht en 3 uur later weer opgehaald (achteraf nog teveel geld). Terwijl we uitstappen komt er een gids op ons af die ons wel wil rondleiden. Volgens hem en de taxichauffeur is dit echt beter, omdat het anders niet veilig zou zijn. De gids wilde niet zeggen wat het ging kosten. Wij mochten achteraf bepalen wat het ons waard was. Altijd lastig zoiets, zeker nadat we net een behoorlijk bedrag voor de taxi hadden betaald en we nog geen idee hadden van de prijzen in Jamaica. Maar goed, hij nam ons mee naar o.a. een monument voor gesneuvelde Jamaicanen in de eerste en tweede wereldoorlog. Het vreemde is dan weer dat deze begraafplaats tevens als parkeerplaats werd gebruikt. Dus tussen de graven stonden gewoon auto’s geparkeerd. Zoiets had ik nog nooit gezien. Daarna via wat binnendoor weggetjes naar de markt. De groenten en fruit staan opgestapeld op een soort karretjes, waar ze ook hard mee door de straten racen. Je moet echt oppassen anders rijden ze je omver. Wie ooit de film “Cool Runnings” over het Jamaicaanse bobsleeteam heeft gezien weet over welke karretjes ik het heb. Als je hem nog niet gezien hebt, is het zeker de moeite waard om hem even te kijken. Echt humor!
Daarna nam Devon, onze gids, ons mee naar een lokaal tentje voor een Redstripe biertje en wat lokaal eten. Blij dat we even konden zitten. Dit waren we echt niet meer gewend, wat een overdosis aan prikkels zo’n nieuw land, andere geluiden, geuren en kleuren.
En toen kwam natuurlijk het afrekenen. Wij hadden bedacht dat het ons $20 waard was. We hadden ook zijn maaltijd en bier betaald, maar hij dacht er duidelijk anders over. Normaal vroeg hij wel $50 voor een toertje, maar dat is waarschijnlijk voor gasten van de cruiseschepen. Wij hadden dat er echt niet voor over. Uiteindelijk hebben we hem $30 dollar gegeven, maar we hielden er een katerig gevoel aan over. Zeker toen hij ook nog tegen de taxichauffeur zei dat wij hem niet gewaardeerd hadden. Weer een leermomentje: volgende keer van tevoren af spreken wat je er voor wilt geven.
Ongeveer 1 week voor wij San Andres verlieten vonden wij een kakkerlak aan boord. Het beest gelijk vermoord met een spuitbus en de boot nagekeken of we er nog meer vonden. Dit bleek niet het geval te zijn, dus gingen wij er van uit dat hij gewoon net naar binnen was gevlogen en dat we hem gelukkig op tijd hadden gezien. Deze week kwamen we er achter dat we ons vergist hadden. Ik pakte het mandje met aardappelen en uien en er bleken allemaal beestjes op te zitten. Ai, dat waren mini kakkerlakjes. Ook bleken ze in het mandje met groenten te zitten. Dus we zijn de strijd aangegaan om ze te killen. Zeker weten dat zij niet gaan winnen! Alle kastjes en bakken worden leeggehaald en overal waar we er een paar zien lopen spuiten we ze plat. Het nest vinden we in het aanrechtkastje, dus blijkbaar zat het beest er al wat langer dan wij dachten. We hadden al een paar spuitbussen op voorraad staan, omdat we al wel andere cruisers hadden gesproken die ze aan boord hadden. Bij de Nanny haal ik wat ‘tough shit’, dit is een poeder dat je alleen in Chinese winkeltjes kan kopen. Dit poeder vinden ze echt niet leuk en is een paardenmiddel om ze uit te roeien. Verder kopen we in een winkel boorzuur wat ze ook niet echt lekker vinden en strooien dit op diverse plekken. Inmiddels zijn we een paar dagen verder en hebben er geen meer gezien, maar we blijven op ons hoedde, want je moet ze zien uit te roeien voor ze volwassen genoeg zijn om weer eitjes te leggen.
Om wat meer van het eiland te bekijken hebben we samen met Liv en Magnus van de Nanny een autootje gehuurd. Eerst naar het Annie Rose Hall, dit is een huis waar het schijnt te spoken. Annie heeft 4 echtgenoten vermoord, waarna zij zelf door haar vijfde echtgenoot is vermoord. Zij waart nog steeds in het huis rond. Het gebouw is inmiddels mooi gerestaureerd en ligt op een mooi park. Omdat we die dag nog meer wilden bekijken en de entree vrij duur ($20 pp) vonden, hebben we geen toertje door het huis genomen en gingen weer op pad.
We hadden een mooie route uitgezocht door de bergen. Het blijkt echter dat de wegen die op de kaart staan meer een soort hobbelige paden zijn. Gelukkig is de chauffeur (Peter) wel wat gewend met offroad rijden, maar ik betwijfel of ons autootje het ook wel zo leuk vond. Als lunch hebben we jerk pork en chicken gegeten. Dat is typisch iets van Jamaica. Jerk betekent dat het van de bbq komt met speciale kruiden. Na nog wat rondgereden te hebben, zijn we uiteindelijk gestopt bij Rick’s Cafe. Je kunt hier vanaf een hoge rots het water in springen. Magnus zag dat wel zitten en heeft wel een duik genomen maar uiteindelijk toch maar niet vanaf het hoogste platform. Wij hebben lekker genoten van live Reggae muziek. Buiten werd je marihuana (Ganja) aangeboden, want dat is hier legaal. Natuurlijk hebben we een stickie gekocht, want dat moet je toch een keer in je leven geprobeerd hebben? Haha, nee hoor, mijn moeder en de kids zouden zich doodschrikken als we dat echt gedaan hadden.
Het was al donker toen we eindelijk bij de boot terug kwamen. Wat een groot eiland en wat zijn de wegen slecht. De volgende ochtend samen met Liv en Magnus het autootje volgeladen met boodschappen, voordat het werd opgehaald door de verhuurmaatschappij.
Vrijdag hebben we gezellig met Liv en Magnus mijn verjaardag gevierd. Peter had slingers opgehangen en Liv had een chocoladetaart gebakken. Verder weinig visite ;-). ’s Avonds zijn we met zijn vieren uit eten geweest.
Jamaica blijkt toch wel een ander land dan we in eerste instantie hadden verwacht. De mensen zijn zeer behulpzaam en vriendelijk, alleen hun ogen lachen niet mee als je ze wat vraagt. Het lijkt allemaal gewoon niet te kloppen. Er komen soms wel tot 5 cruiseschepen op een dag aan en er zijn enorm veel luxe hotels en resorts, maar als je dan ziet hoe de Jamaicanen wonen is dat ronduit armoedig. Zelfs voor de Yachtclub waar wij voor anker liggen proberen ze je $20 per dag te laten betalen voor het gebruik van de faciliteiten, terwijl wij daar alleen af en toe onze dinghy leggen. Het is jammer dat we niet meer van Jamaica kunnen zien, want ik kan me niet voorstellen dat het hele eiland is zoals wij het nu ervaren.
Volgende week komt er een mooi weergat aan met weinig wind en wij gaan dan door naar Cuba. We hebben afscheid genomen van Liv en Magnus, na een heel gezellige tijd samen. Zij gaan richting Puerto Rico en blijven nog een jaartje in de Carieb.
We hebben begrepen dat het internet op Cuba zeer matig is, dus ik denk dat er voorlopig geen blog op komt. Ik verzamel de verhalen en foto’s en plaats ze dan als we wel even goed internet hebben.
Gatsie! kakkerlakken. Denk dat het hier wel meevalt maar heb al een paar keer zo’n lokdoos bekeken en gedacht: zal ik die alvast meenemen? Je bent ze liever kwijt dan rijk!
Succes met zeilen naar Cuba, vast ook heel bijzonder!
Ik zou ze maar vast inslaan. Wij hebben de doosjes vanuit Nederland meegenomen en nooit nodig gehad. We zijn zeer voorzichtig, omdat we ze niet aan boord willen krijgen. Dus altijd schoenen uit als we aan boord gaan en ze regelmatig met zout water spoelen. Verder kritisch op wat we kopen en groenten en fruit schoonmaken voordat we het opruimen. Helaas iben je echt wel een keer de pineut. Je moet wel gelijk in de aanval kunnen gaan, dus een spuitbus is ook zeer handig.