Yes, we did it!

Zondag om 10.30 u konden we dan eindelijk anker op. Het kostte nog wel wat moeite om het anker er uit te krijgen, maar wat wil je na 9 weken ingegraven te hebben gelegen. Er moesten ook wat vislijnen en ander touw weggesneden worden, maar toen konden we dan ook echt gaan.
Felipe van de Shamu kwam ons nog even gedag zeggen en we werden door diverse boten uitgezwaaid. Ik moest echt wel even een paar keer slikken en een traantje wegpinken. Wat een lief afscheid.
En daar gaan we dan, hoe zal de motor zich houden? Is het wel te doen? Nemen we wel de juiste beslissing? We zijn het allemaal zo zat, doen we niets overhaast?
Twijfel, want het is best een eind varen op de motor. Maar het weergat ziet er zo mooi uit! Het gevaar zit hem in de riffen (diverse verhalen gehoord van boten die erop gelopen zijn, zelfs nog een Belgische boot in februari), de piraten (er waren in januari een paar overvallen in het gebied vlak bij Nicaragua/Honduras) en blijft de motor wel pruttelen. Het is op zich best een lastig traject en we zijn super blij dat de Nanny met ons mee vaart. Het geeft absoluut een beetje rust als je weet dat er iemand achter je vaart die je eventueel te hulp kan schieten. Daarnaast hebben we 2x per dag via de satelliettelefoon contact met hen en 2x per dag met Patrick om een positie door te geven en een weerbericht te ontvangen.
De eerste dag is de zee nog rommelig, we hebben stroom tegen en gaan niet harder dan 4 knopen. Dit is echt te langzaam om voor het front van donderdag bij Jamaica aan te komen. We moeten zeker 6 knopen gemiddeld halen, maar willen de motor niet teveel belasten en motoren dan ook maar met 1200 toeren. We schroeven dit toch maar op naar 1400 en gaan zo iets sneller. Als we de tweede dag bij de eerste riffen aankomen wordt het nog hobbeliger. Zoals de meesten wel weten, wordt ik nooit zeeziek, maar hier heb ik toch besloten om een primatourtje te nemen want ik voelde me gewoon echt niet lekker. Nadat we het Serrana rif hadden gepasseerd was het in een keer een stuk aangenamer. De golven werden minder en we kregen stroom mee. Yes, zo kunnen we tenminste woensdag voor donker binnenkomen. We konden nu ook echt genieten van prachtige zonsondergangen, zonsopkomsten en een volle maan die de zee prachtig verlichtte.

Op de derde dag zetten we de motor uit voor een uitgebreide check van oliepeil, koelvloeistof en wierfilter. Een kleine check-up doen we iedere 3 uur. Wat een heerlijke rust! We weten gelijk weer waarom we een zeilboot hebben en geen motorboot. Na een kwartiertje starten we de motor weer en tjoekelen rustig verder richting Jamaica.
Eind van de middag als ik even lig te rusten, maakt Peter me in een keer wakker. Een boot zonder AIS komt recht op ons af en paranoïde als we zijn, denken we natuurlijk gelijk met piraten te maken te hebben. Vol gas van koers veranderd en kijken wat er gaat gebeuren! Maar gelukkig draait de boot weer van ons af. Het zal wel gewoon een vissersboot zijn geweest die daar met netten aan het slepen was. Oef, terug naar oude koers en 1400 toeren.
Voor de nacht kregen we een klein verstekelingetje aan boord. Een geel vogeltje wilde wel een stukje meeliften en ging uitgeput onder de dinghy zitten. We hadden verwacht hem de volgende dag dood aan te treffen, want als ze zo uitgeput zijn overleven ze het vaak niet. Maar de volgende dag was er op wat vogelpoep na niets meer van hem te vinden. Waarschijnlijk is hij voor ons uit naar Jamaica gevlogen.
De vierde dag krijgen we eindelijk land in zicht. Jamaica, here we come!
Even wat feitjes: 440 mijl in 76 uur. We zijn niet 1 keer overstag gegaan, hoefden niet te gijpen, hoefden niet te bukken om onder het zeil door te kijken, zijn niet uit bed gerold, hebben ongeveer 350 liter diesel verbruikt en waren dolgelukkig toen onze Perkins eindelijk uit mocht.
De Nanny kwam een dag na ons aan en hadden een zeer zware nacht achter de rug met veel wind, hoge golven en regen.
Nog een kleine update wat betreft de verzekering: we waren een bedrag overeengekomen voor de reparatie van de Helena en dat staat inmiddels op onze rekening. Die reparatie komt dus wel goed. Daarnaast is Carl (de broer van Peter) gaan bellen met de verzekering. Pantaenius is daarop gaan overleggen met de risicodragers en ze hebben besloten om ons volledige dekking te geven, alleen sluiten ze kosten uit die er gemaakt worden bij uitval van de motor buiten de haven. We wachten nu op email van hen, waarin de precieze voorwaarden staan, maar dat zal vermoedelijk wel weer een paar dagen duren;-) Met de verzekering van de Helena tot Florida zal het dus ook wel goed komen.